امام حسن(علیه السلام) از نظر علم، اخلاق و کمالات مختلف انسانی و آن کمالاتی که نسبت به آن توجه و اطلاع نداریم، بی نظیر هستند و مجموعه آن کمالات در ایشان وجود دارد.

تمام امت اتفاق دارند که ایشان یکی از جمع ممتاز و برجسته ای هستند که در برخی از آیات قرآن کریم از ایشان به نیکی یاد شده است.

همه امت اتفاق دارند که آیه تطهیر مربوط به پنج تن آل عبا است و این برای سایر گروه های مسلمان محل اشکال است که چگونه چنین افرادی را به عنوان پیشوا و امام مورد توجه قرار نمی دهند.

خداوند به پیامبر خود امر فرموده که اجر رسالتش، یعنی آخرین برنامه هدایت که بی نظیر، انسان ساز و سعادت بخش بوده است را، با همه گرفتاری ها و مصائبی که داشته، دوستی با قربای خود قرار دهد و همه امت اتفاق نظر دارند که امام حسن مجتبی(علیه السلام) یکی از این جمع قربی است.

احدی از امت منکر نیست که در جریان مباهله، پیامبر(صلی الله علیه و آله)، اهل بیت خود را همراه برد و ایشان را به امر خداوند برای این مهم انتخاب کرد.

آن قدر این مسئله روشن و مورد اتفاق همه امت است که سید قطب، که همه آیات مربوط به اهل بیت(علیهم السلام) را به شکل های مختلف دست کاری کرده نیز نتوانسته آن را تحریف یا به آن خدشه ای وارد کند.

رزق و روزی هر آن چیزی نیست که ما بخواهیم؛ مثلاً ما دوست داریم فلان مِلک را داشته باشیم یا ماشین بخریم و یا این که ماشین خودمان را بهتر کنیم، بلکه رزق و روزی همان چیزی است که حیات انسان به آن بستگی دارد.

غذا، آشامیدنی ها، پوشش و محل سکونت، این ها رزق اولیه هستند و بقیه نعمت ها، زیادی هستند که خداوند می دهد. نتیجه این که گرفتاری های مربوط به زیاده خواهی ها هیچ ارتباطی به روزی رسانی خداوند ندارد.

در ارتباط با زندگی دنیا دستور این است که قناعت کنیم و اگر این گونه نباشیم و به دنبال ریخت و پاش و توسعه زندگی برویم و دچار مشکل بشویم، باز ارتباطی به روزی رسانی خداوند ندارد.

هدف خلقت رفاه و پولدار شدن نیست که اگر این طور بود، بسیاری از کفار بیشتر به هدف خلقت رسیده بودند، بلکه هدف رسیدن به کمالات حقیقی و سعادت ابدی است که قناعت، یکی از دستورها در این مسیر است.

اگر انسان این سه چیز یعنی بی نیازی در عین فقر، در امان بودن از آتش حسادت و سلامت دینش را می خواهد باید از خداوند بخواهد که عقلش را کامل گرداند، چرا که در این صورت قانع خواهد بود.

هیچ اشکالی ندارد که انسان از خداوند چیزهای زیاد و بزرگ بخواهد اما روزی رسانی خداوند به این معنا نیست که همه آن چه را که می خواهد، به او عطا فرماید.

اگر انسان قناعت کرد و هم چنان درگیر فقر بود، دو حالت پیش آمده است؛ یا خداوند دارد او را امتحان می کند و یا این که فقر او نتیجه ظلم دیگران است که حق او را خورده اند.

خداوند دوست دارد که انسان های خوب رشد کنند، بنابراین با آزمایش، زمینه بروز ایمان و صبر آن ها را فراهم می آورد.

انسان هایی که گرفتار در فقر هستند نباید چشمشان به ثروت دیگران باشد و به حال آن ها غبطه بخورند، چرا که ممکن است پولدارها درگیر مسائلی باشند که به آن همه ثروت نیرزد.

ما با خدایی سر و کار داریم که هیچ چیزی از او مخفی نیست و سرّ و علن ما را می داند و بر همه چیز احاطه دارد و خیلی به ما لطف می کند اگر در عین این که گناهانی هم مرتکب شده ایم، با او لجاجت نکنیم و تلاشمان بر حفظ حالت تسلیم باشد.

منبع: سخنرانی حضرت آیت الله سیدان - رمضان 1440