حضرت اباالفضل(علیه السلام) ماهی بود که از سه خورشید، آداب اخلاق، دین داری و رسم وفا آموخته بود و محیط خانواده و معلم های استثنایی، تاثیر بسزایی بر شخصیت برجسته وی داشته اند.

به نسبت معرفت و شدت اخلاص، درجات لطف خداوند متفاوت است و چون معرفت و اخلاص حضرت اباالفضل(علیه السلام) فوق العاده بود، ایشان مقام فوق العاده ای نزد پروردگار دارند.

ایشان ضمن نقل روایت «رَحِمَ‏ اللَّهُ‏ الْعَبَّاسَ‏ فَلَقَدْ آثَرَ وَ أَبْلَى وَ فَدَى أَخَاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّى قُطِعَتْ یَدَاهُ ... وَ إِنَّ لِلْعَبَّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى مَنْزِلَةً یَغْبِطُهُ بِهَا جَمِیعُ الشُّهَدَاءِ یَوْمَ الْقِیَامَةِ.» از امام سجاد(علیه السلام)، عنوان کردند: مقام والای شهدا در روایات تبیین شده است اما حضرت اباالفضل(علیه السلام) چنان منزلتی نزد پروردگار دارند که همه شهدا از اولین تا آخرین، منهای ائمه معصومین(علیهم السلام)، بر آن مقام و جایگاه غبطه می خورند.

خداوند به فرشته ها در مورد سه گروه مباهات و افتخار می کند؛ اول کسی که خسته بوده اما نیمه شب برای نماز شب از خواب بر می خیزد و در حال سجده خوابش می برد، دوم شخصی که در بیابان، تک و تنهاست و از این فرصت استفاده کرده و دو رکعت نماز به یاد خداوند می خواند و از خلوت با خدا حظ می برد و سوم کسی است که زیر پرچم حق و در راه حق به شهادت می رسد و به خاک و خون می غلتد.

مراتب و مراحل تکامل در انسان ها متفاوت است و ایثار، یکی از مراحل مهم در این راه می باشد.

ایثار یک امر واجب نیست اما از مقامات عالی انسانی به شمار می آید و شخصی که بخواهد کمالات روحی را طی کند، تا آن جا می رسد که گرفتاری مومنان و مسلمانان را به گرفتاری های خودش ترجیح می دهد.

بر ماست که حداقل در اصل کمک رسانی و رسیدگی به ارحام و نزدیکان کوشا باشیم و در مرحله بعد به سایر مومنین و مسلمین نیز رسیدگی کنیم.

رسیدگی به دیگران و حل مسائل و مشکلات آن ها آن قدر مهم است که بعد از هدایت، مسئله ای ارزنده تر از آن وجود ندارد.

عبادت نه هزار ساله پاداش کسی است که در مسیر حاجت برادر مومن خود بکوشد، بنابراین نباید نسبت به گرفتاری های دیگران بی تفاوت باشیم و توجیه کنیم که او چیزی به ما نگفته است، بلکه باید خود پیشدستی و اقدام کنیم.

منبع: سخنرانی معظم له - مشهد، سرای قلم - تاسوعا 1440