ایمان اصل اول از از اصول سعادت بخش و رکن مهم رستگاری است.
اساس دین، باور و ایمان است، مثل دین مثل درختی طیبه و ریشه دار است که ریشه آن ایمان است و نماز رگهای درخت دین است و زکات آب آن است، روزه به منزله شاخه های درخت است و این روزه آمادگی انسان برای رسیدن به نتیجه فراهم میکند و اخلاق نیک زینت آن است و گناه نکردن میوه درخت دین است.
همان طور که درخت میوه دار اگر میوه ندهد به نتیجه نرسیده است، اگر ایمان انسان به ترک گناه منجر نشود، این ایمان هم بی نتیجه است پس ترک گناه، نتیجه دین داری است.
آنان که در درجه بالاتر ایمان هستند به آنان که در درجه پایین تر از ایمان قرار دارند هرگز توهین نکنند، بلکه با محبت با درجه پایین تر خود رفتار کنند تا آن شخص را هم به درجه بالاتر بکشاند.
ایمان ۱۰ درجه دارد مثل نردبانی که ۱۰ پله دارد آن کسی که به درجه اول رسیده نسبت به پله های پایین تر توهین نکند؛ کسی که پایین تر است را با مدارا باید از سقوط آنان جلوگیری کند و در مسائل تربیتی نیز نباید طرف مقابل را ناچیز بیشماریم و اگر هم زمینه استعداد ندارد، زمینه استعداد را در او ایجاد کنیم.
دنیا در مقابل آسمان اول به اندازه حلقهای در میان بیابانی بی انتها است و آسمان اول در مقابل آسمان دوم مانند حلقهای است در یک بیابان بی انتها، همین طور تا آسمان هفتم و آسمان هفتم نیز در مقابل نوری که بر آنان به اندازه حلقهای است در میان یک خیابان بی انتها و علم کل این ها در نزد اهل بیت علیهم السلام به اندازه کف دست انسان در مقابل خود اوست.
خداوند نخبههای خلق را از خسران حفظ کرده است؛ خداوند افراد با ایمان و عاملان به عمل صالح را از خسران استثنا کرده است و منظور، ایمان به ولایت امیرالمومنین علیه السلام است و اگر فرد در عدم ایمان به ولایت امیرالمومنین مقصر بود در خسران است و اگر مستضعف بود مسئله متفاوت است.