به گزارش پایگاه اطلاع رسانی آیتالله سیدجعفر سیدان، معظم له ۲۳ اردیبهشت ماه در هجدهمین جلسه تفسیر قرآن و بیان معارف وحیانی ماه مبارک رمضان که در فضای مجازی منتشر شد با اشاره به آیه پایانی سوره عصر فرمودند: آنان که در باطل هستند و مدعی هستند که مباحث را می فهمند، دروغ میگویند و گرفتار نفس شدهاند.
ایشان افزودند: در ارتباط با حق و باطل خداوند این اتمام حجت را داشته که هرگز کسی به باطل بودن حق و یا حق بودن باطل یقین نمیکند؛ در مجمع البیان حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده که هرگز قلب یقین نمیکند که حق، باطل در نظر گرفته شود.
آیتالله سیدان تصریح کردند: در قرآن آمده که جمعی آیات الهی را انکار کردند با این که یقین داشتند، اینها ایمان نمیآورند چرا که به کبر گرفتار شدند، امام صادق علیه السلام فرمودند هرگز در قلب یک مؤمن باطل جلوه نمیکند و اگر چنین نبود حق و باطل مخلوط میشد.
مدرس حوزه علمیه خراسان ادامه دادند: اگر انسان میخواهد استواری پیدا کند و در یک امنیت ارزنده قرار گیرد این است که به حق عمل کند آن گاه هر چه برای او پیش بیاید در باطن خیر است و نفعی برای انسان است و در این رابطه عملکرد معصومین و بزرگان درسی برای ماست.
آیتالله سیدان با اشاره به حدیثی از پیامبر اسلام افزودند: از همه کبر ها و غرور ها بزرگتر این است که انسان مردم را پست بداند؛ اگر انسان همه را در مقابل خدا هیچ ببیند، درست است اما تحقیر مردم، کبر اعظم است و از دیگر تکبرهای بزرگ این است که انسان حق را بفهمد و اهمیت ندهد.
مدرس حوزه علمیه خراسان با تأکید بر این که تواضع در مقابل حق انسان را به مراتب کمال میرساند، بیان کردند: جمله آخر این سوره «وَ تَوٰاصَوْا بِالصَّبْرِ» است؛ به تعبیر شیخ عباس قمی، صبر بذری است که از آن درختی میروید از آن درخت شاخه هایی است که هر شاخه آن ثمر میدهد.
آیتالله سیدان فرمودند: معنی صبر، استقامت در جهت حق است؛ انسان باید در جهت رفع گرفتاری استقامت کند و این صبر در جهت حق بیش از ۷۰ مرتبه در قرآن آمده است و در روایات نیز تأکید شده که نسبت صبر با ایمان مثل رابطه سر با بدن است.
ایشان اظهار کردند: ایمان انسان وقتی استوار است که در راه دین داری، تحمل داشته باشد؛ انسان اگر این طور نباشد فقط ایمان شناسنامهای خواهد داشت؛ در حدیثی که در کتاب کافی آمده است، صبر سه بخش دارد، یکی صبر در مصائب، دیگری صبر در رابطه با طاعت و بندگی است و دیگر صبر بر معصیت است.