هرگز خداوند متعال دعای بنده اش را رد نمی کند و بالاخره خیر به انسان می رسد و خود آن حال دعا ارزشش بیشتر است. حالت ارتباط گیری با پروردگار، خضوع و خشوع و مسئلت از حضرت حق به طور اکثر تعبیر می کنیم از خواسته انسان مهم تر است. آن حالت دعا و ارتباط با خداوند مهم تر است از آن حاجتی که در نظرش است. اعتنای پروردگار آن خیر حقیقی است که مایه رستگاری است. استثنائی هم داشت و آن دعایی بود در مورد اصل هدایت که ارزش خاص خودش را دارد.
از امام حسین علیه السلام نقل شده است: حضرت در دوران کودکی خدمت پیامبر اکرم صلی اله علیه و آله رسیدند. یکی از اصحاب رسول اکرم آن جا خدمتشان بود. رسول الله به من فرمود: مرحبا بک یا اباعبدالله. (کنیه امام حسین) این جمله ای است که به عنوان عظمت حضرت به او خطاب کردند مرحبا به تو یا ابا عبدالله، ای زینت آسمان ها و زمین، وقتی رسول اکرم این جمله را فرمودند آن شخص به پیغمبر اکرم گفت: یا رسول الله مگر غیر از شما هم کسی زینت آسمان ها و زمین است؟ رسول اکرم فرمودند: سوگند به خدایی که مرا به عنوان پیامبر مبعوث کرده، امام حسین علیه السلام در آسمان ها عظمتشان بیشتر مطرح است تا روی زمین. در طرف راست عرش نوشته شده است: (که عرش چیست و عظمت عرش و... باید بدانیم که مرکز بسیار بسیار مهم از مراکز خلقت است) آقا امام حسین علیه السلام مصباح هدایتند کشتی نجاتند، امام خیر و برکتند، ‌وسیله عزت و افتخارند،‌ دریای علمند و حقایق علمی در وجودشان هست و خداوند متعال نطفه ای در صلبشان قرار داده پاک و پاکیزه و زکیه. از آقا تعریف کردند که این چنین هستند. چراغ هدایت و کشتی نجات هستند، در عوالم قدس و ملکوت برای فرشتگان و در این عالم با بیانات و اعمالشان و جریان عاشورایشان به تمام معنا چراغ هدایتند. 
اگر انسان بخواهد خیلی کنجکاوی های بیش از حد، در حد وسوسه  داشته باشد به جایی نمی رسد لذاست که در ارتباط با مسائل در روایات تأکید شده  که از تعمق بگریزید، تعمق فرو رفتن بیش از حد،‌ انسان را به جایی نمی رساند. آن هایی که از تعمق فاصله می گیرند به تعبیر امام علی علیه السلام خداوند رسوخ در علم برای آنها عنایت کرده. ولیکن آیه شریفه " والراسخون فی العلم یقولون آمنا " این مطلب از آن استفاده می شود. حتی در احکام هم مسئله تعمق مذموم شده است. تعمق در وضو مثلا مدام معطل می کند، فشار می دهد که آب زیر ناخن رسیده یا نرسیده،‌ این مذموم است.
حضرت رسول به یکی از صحابه فرمودند: خداوند یک دعاهایی به امام حسین تلقین فرمود و القاء‌ کرده که کسی که آن دعا را بخواند با توجه و با اعتقادات درست، خداوند متعال با امام حسین محشورش می کند. البته ما با ائمه محشور که شویم این طور نیست که درجه ما با آنها یکی است. آنها به ما محبت می کنند و ما در جمع رستگاران قرار می گیریم. کسی که در این دعا مداومت کند، امام حسین علیه السلام شفعیش خواهد بود و گرفتاری هایش را خدا برطرف می کند و قرضش را ادا می کند و کارش را روان می کند و راه را برایش روشن می کند (یعنی در جریانهای مختلف می فهمد که راه درست و نادرست کدام است) و بر دشمنش هم تقویتش می کند و پرده اش را نمی دراند ( اگر نادرستی هایی داشته باشد خدا رو نمی کند).
آن شخص پرسید: آن دعا چیست؟ پیغمبر اکرم فرمودند: وقتی از نماز فراغت یافتی و هنوز نشسته ای، این را می گویی: «اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْأَلُکَ بِکَلِمَاتِکَ وَ مَعَاقِدِ عَرْشِکَ وَ سُکَّانِ سَمَاوَاتِکَ وَ أَنْبِیَائِکَ وَ رُسُلِکَ أَنْ تَسْتَجِیبَ لِی فَقَدْ رَهِقَنِی مِنْ أَمْرِی عُسْراً فَأَسْأَلُکَ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تَجْعَلَ لِی مِنْ أَمْرِی یُسْراً» (یعنى خداوندا! به حقّ کلماتت و به حقّ آنچه عرشت را عزّت بخشیده است و به حقّ ساکنان آسمان‌هایت و به حقّ أنبیا و پیامبرانت از تو مى‏‌خواهم که دعاى‏ مرا مستجاب کنى؛ زیرا که در کارهایم سختى بر من رو آورده؛ لذا از تو مى‌‏خواهم بر محمّد و آل محمّد درود فرستى و براى من در امور و کارهایم آسانى و راحتى قرار دهى).
این دعاست که این همه فضیلت دارد و این همه خاصیت دارد البته تذکر دهم که معنایش این نیست که به طور کل این نتایج را بدهد بلکه این زمینه و این اقتضا را دارد.