مساله معاد جسمانی

یکی از موارد در مسئله معاد این است که مرحوم آخوند ملاصدرا در اسفار  اصرار دارد بر این که عذاب برای خالدین در جهنم عذب و گوارا میگردد!!!؟ و برای عقیده خود مبنائی اخذ کرده و بر اثر شبهاتی به این مطلب انس گرفته است با این که مسئله عذاب و رنج و گرفتاری شدید و شکنجه های گوناگون برای خالدین در نار(معاندین با حضرت حق) از قطعیات قرآن و حدیث می باشد.
با این حال ایشان گفته اند که خالدین در جهنم از آتش و دیگر وسیله های گرفتاری در دوزخ نه تنها رنج نمی برند بلکه بسیار خوش و خشنودند و در لذت کامل بسر می برند همچنانکه بهشتیان در بهشت متنعمند؛ تاآنجاکه وی در ادله خود به عنوان تایید مطلب از ابن عربی نیز  عبارتی چنین نقل می کند:
(فهم یتلذذون بما هم فیه من نار و زمهریر و ما فیها من لدغ الحیات و العقارب کما یتلذ اهل الجنه بالظلال و النور و لثم الحسان من الحور)؛؛؛[سبحان الله آیا این نمونه بارز تحریف در کلام وحی نیست ؟]
معاد جسمانی
ما اگر بخواهیم بحث معاد را از نظر شریعت بررسی کنیم باید با دید یک انسان متعقل و دقیق، ولی خالی الذهن از قواعد و مختارات فلسفی خاص،به مدارک شرعی نظر بیندازیم و ببینیم آیا از قرآن و حدیث مسلک نوع محدثین و فقهاء استفاده می شود یا مسلک صدر المتالهین!؟.